De wintersportvakantie met René W. viel enigszins in duigen door het zeer slechte weer. We hebben slechts 3 dagen kunnen skiën, waarvan 2 dagen in erbarmelijke omstandigheden. De eerste dag....volledig dichte mist, zicht hooguit 2 meter.....en geloof me, dan is het heel moeilijk op de piste te blijven en niet te vallen. Ik heb dus ook meerdere keren, door desoriëntatie, sneeuw moeten proeven. De tweede dag was het fantastisch weer, felle zon en heerlijk geskied. Natuurlijk hopeloos verbrand. Welke man denkt daar nu aan? Daarvoor (ik bedoel dus: ook dáárvoor) hebben mannen vrouwen nodig. De vellen hangen nu aan mijn neus. De derde dag was qua zicht hetzelfde als de eerste. Weer hopeloos weer waar we eigenlijk door werden overvallen. We waren vanaf Morillon via diverse afdalingen en liften in het skigebied van Flaine gekomen. Daar zagen we, zittend aan een bak koffie, zeer donkere wolken op ons afkomen. Resultaat: sneeuw, regen, héél veel regen en weer zeer dichte mist. De ene lift na de andere ging dicht en we moesten nog een heel eind terug. Totaal doorweekt en doodmoe kwamen we terug in het appartement. Gelukkig zonder brokken, maar het was beslist geen lolletje. Het weerbericht zag er voor de rest van de week ook zeer somber uit. Omdat we toch nog via 'la vieille ferme' zouden rijden om het gras te maaien, besloten we spontaan woensdagmiddag te vertrekken. Zo tegen 23.30u kwamen we in 'la vieille ferme' aan. Natuurlijk vlug even kijken of de tractor er stond, want die had ik daar natuurlijk nog niet gezien. En daar stond-ie...in volle glorie. Maar we moesten natuurlijk wachten tot de volgende morgen, voor een ritje.
De zon scheen volop toen we wakker werden. In no time natuurlijk naar buiten. Omdat ik de tractor in de hooischuur wilde stallen moest eerst de tractor weg. Die stond namelijk tegen de deuren aan. Maar om de tractor weg te halen moest ook de aanhanger met daarop de grondbak weggehaald worden. Helaas, je zult het altijd zien, de aanhanger had een lege band. Vermoedelijk niet zo'n beste meer, want ik denk dat-ie al zacht was bij het draaien van de aanhanger, waardoor de band gedeeltelijk van de velg was gelopen. Al met al een klus om de boel weer op orde te krijgen, maar het is gelukt. Nou ja, toen was het natuurlijk even de tractor uitproberen en dat ging redelijk goed voor mij als stadsmens. Het klim-over-het-hek-buurmannetje was er natuurlijk als de kippen bij en hij deed zijn uiterste best om een en ander uit te leggen. Hoe je dit zus-en-zo moest aandraaien en waarvoor die nippel dient, enz. Als ik het goed heb begrepen vond hij de tractor best wel 'propre' waarbij ik er van uit ga dat-ie hem wel mee vond vallen gezien de leeftijd....Maar goed, omdat de tractor, die ik, ondanks dat een tractor mannelijk is, opeens maar 'Betsy' ben gaan noemen, de hooischuur in moest, moest die hooischuur natuurlijk wel opgeruimd worden. Nou dat hebben we geweten, wat een troep! Goed, uiteindelijk stond dus Betsy op haar plek, maar toen was de hooischuur vol en kon de gewone maaier er maar met moeite in. Wat nu? Toen bedacht ik me dat het eigenlijk beter was dat Betsy toch maar onder het afdak kwam te staan. Ook beter voor Joop, die trouwens weer niet thuis was. Met het starten pompen we waarschijnlijk heel wat fijnstof in de atmosfeer en dat zal Joop geen goed doen! In elk geval was de hooischuur lekker opgeruimd!
Maar ja....onder het afdak was het ook een troep. Veel hout, balken, tegels, stenen en puin belemmerden de doorgang voor Betsy. Dus.....
....de volgende dag alles onder het afdak opgeruimd. Wel met de hulp van mijn nieuwe vriendin (Betsy dus). Ze startte aanvankelijk met tegenzin, maar dat kan heel goed komen omdat zij en ik nog niet zo goed aan elkaar gewend zijn. Dat opruimen was meer verplaatsen van de rommel en dat allemaal met hulp van ijzeren Betsy! Het puin ging in een van de stallen, het 'goede' hout in de hooischuur en het bijna-door-de-houtworm-opgevreten-hout richting kampvuur. Daar ligt intussen zo'n enorme berg dat als we dat een keer aansteken we waarschijnlijk een wezenlijke bijdrage leveren aan de opwarming van de aarde. Maar ja....iemand moet toch de schuld krijgen?
In elk geval....na heel veel heen en weer gesteek, heeft Betsy haar vaste plek onder het afdak gekregen.Betsy is natuurlijk niet zo piep meer en ze is minder gewillig dan ik zou willen. Het draaien aan het stuur zonder enige vorm van stuurbekrachtiging had na zo'n dag rijden op Betsy ;-) ook mijn krachten danig aangetast. Moe maar voldaan begonnen René en ik aan de zoveelste magnetronmaaltijd van die week (tja, 2 kerels bij elkaar!), maar natuurlijk niet voordat we enige alcoholische versnaperingen weg hadden gewerkt. Betsy rijdt tenslotte ook niet op water!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.