Gisteren (zondag) rond 09.30u vertrokken richting Frankrijk. Allan en Marjan gingen dit keer voor een aantal dagen mee. Ondanks dat het zondag was waren er toch wat wegomleidingen, die ongeveer 35 km en dus een klein halfuurtje langer reizen betekenden.
Na aankomst het gebruikelijke inspectierondje....het is duidelijk te merken dat 'l'automne' eraan komt. De bomen laten al behoorlijk blad vallen en in het bos is het onkruid (brandnetels en engelwortel) al afgestorven. Maar....het was mooi weer....van de verwachte onweersbui was niets te merken, integendeel!
's Avonds het houtkacheltje lekker aan, maar omdat het nog niet ècht koud was, liep het al snel tegen de 24 graden. Om te puffen en om in te storten! We gingen dus bijtijds naar bed. Van de 4 hebben er 3 slecht geslapen. Vera was de gelukkige. Ik ben op een gegeven moment maar de andere slaapkamer in gevlucht. Een houtzagerij was er namelijk niets bij!
Vanmorgen (maandag) om 7.30u opgestaan, want John zou beginnen met het voegen van de schoorstenen. Om half negen afgesproken, maar John woont nu zo'n 3 jaar in Frankrijk en begint Franse trekjes te krijgen. Om 9.15u kwam-ie pas. Ging na een kwartiertje weer weg om 'nog even wat te halen'. Kwam na 1,5 uur terug, haalde een hoop spullen uit de auto en ging toen met Wil, de 'young lad' die hem zou helpen, eens bekijken hoe hij het dak op zou moeten. Ging wederom weg om ergens een steiger op te halen. Na terugkomst werd de steiger opgebouwd, maar....die was eigenlijk niet hoog genoeg. Met een ladder, vastgemaakt aan dakspanten, werd het mogelijk aan het voegwerk te beginnen. Ik heb meteen 2 foto's gemaakt, want ik wilde jullie allemaal getuige laten zijn van de vorderingen. Gelukkig heb ik die 2 foto's nu, want de volgende zullen waarschijnlijk pas volgend voorjaar genomen worden. John vond het allemaal te gevaarlijk, en omdat 'he would not risc his life' zou-ie alleen van één schoorsteen de voorkant afmaken.... Ja en dan? Nou, toen John mij deze boodschap gaf, kon het hem toch niet ècht ontgaan zijn dat ik bepaald 'not amused' was. En geloof me, dat is een understatement! John gaat nu op zoek naar een steiger die het allemaal veiliger moet maken rond de schoorsteen te werken. Waarom-ie dat nu dan niet doet....maar eigenlijk waarom-ie dat in hemelsnaam al niet gedaan heeft!....blijft een raadsel. Alhoewel....hij had het wel èrg vaak over die klus in Argoules, waar zijn broer nu alleen werkte omdat hij (John dus) geen tijd had. Balen dus, maar goed....dan maar van het voorjaar. Het blijft wennen (als het ooit echt went) aan die Franse slag en werkinstelling..... :-(
---- Dinsdag, 22 september 2009
Allan en Marjan zijn vanmorgen alweer vertrokken. Het was kort maar wel erg gezellig. Vera is verder gegaan met wat tuinwerkzaamheden en ik begon met het kloven van kachelhout. De kloofmachine (ja, ik doe het niet ouderwets met de hand....) doet het niet meer zo goed als in het begin....en dat is pas 2 jaar geleden! Uiteindelijk toch gedaan wat ik wilde doen, maar om een of andere reden kwam ´de zin´ er bij mij niet in. Vermoeidheid misschien? Vera kreeg dat snel in de gaten en daarom besloten we 's middags maar even richting kust te rijden. Binnendoor, via plekjes waar we zelfs nog nooit geweest zijn, reden we naar le Crotoy. Een typisch kustplaatsje met een haventje, waar de meeste panden in deze tijd van het jaar al hermetisch afgesloten zijn, maar wel met nog een flink aantal terrasjes. We hebben dus een 'terrasje gepakt' met een rosé-tje. Niet echt mijn drankje maar zo in de najaarszon was het daarmee goed toeven.
Voordat we weer richting huis gingen hebben we nog even wat 'crevettes et moules' gekocht, die 's avonds overheerlijk gesmaakt hebben.
Van de schoorsteen, waarmee John begonnen is, heb ik nog even een foto gemaakt....
---- Vrijdag, 25 september 2009
"Waar blijft-ie nou met zijn verhalen?" zult u denken....maar ja d'r moet wel wat te vertellen zijn natuurlijk! In vogelvlucht de afgelopen dagen....we hebben gesnoeid, gesnoeid en gesnoeid: bomen (weinig), hortensia's en struiken (veel). Daarnaast hebben we nog diverse klussen gedaan waar gewoon niet veel over valt te vertellen, zoals de nachtkastjes die Vera afgebrand heeft en daarna in de beits heeft gezet (nog een paar keer en dan zijn ze eindelijk op kleur....), walnoten rapen, plamuren en schilderen van 2 raampjes, het oplappen van de kruidentuin en wederom....puin ruimen, maar vooral genieten van het schitterende nazomerweer. Zelfs Francis, onze 'voisin curieux' heeft zich niet laten zien tot nu toe, terwijl dat vandaag wel te verwachten was. Vanmorgen na de vergeefse zoektocht naar Joop ('onze' uil, want Vera heeft die vannacht horen 'oe-hoe-en') ben ik begonnen aan het egaliseren van het voorerf. Dat stond al enige tijd op de to-do-list maar het was er nog niet van gekomen (net als zovele andere klussen....). Dat er in Frankrijk nog ergens puin ligt lijkt haast onvoorstelbaar...het lijkt namelijk allemaal onder het gras op ons voorerf te liggen :-(. Langs het pad voor het huis liep het terrein schuin omhoog en dat poremt niet, maar behalve dat....het maait ook niet gemakkelijk. Dus tijd voor Betsy!
Met een pikhouweel heb ik het eerste stuk los moeten hakken. Daarna met Betsy voorzichtig achteruit langs het pad gereden met de grondbak op de grond (daarom heet het geen grondbak maar het is wel toepasselijk....) en laag voor laag afgeschraapt. Maar ja...waar laat je nou die puinzooi weer? Vera en ik hadden beiden hetzelfde idee en omdat dat niet vaak voorkomt, moest dat wel uitgevoerd worden! Namelijk storten op de paden in de heemtuin. Het egaliseert de paden én ruimt op! Menig ritje met Betsy met een volle kont naar de heemtuin gereden en gestort waar er wat te storten viel.
Het leek Vera wel leuk ook nog een muurtje van rotsblokken en puin te maken en dat hadden we tenslotte genoeg. Niet alleen dat van het voorerf, maar ook het houten kotje (bij het toegangshek) lag er nog vol mee. Dus weer een paar ritjes en voorzichtig achteruitmanoeuvrerend de heemtuin in, met aan beide zijden slechts enkele centimeters speling tussen de bomen. De eerste helft van het muurtje ligt nu! Morgen waarschijnlijk de rest.
In de heemtuin hebben we ook nog een grote vogeldrinkbak geplaatst. Een groot groen plastic deksel ondersteboven op een metalen onderstel van een salontafel (ooit van Linda gekregen) moet daarvoor doorgaan, in afwachting van de betonnen drinkbak die Vera (en ik natuurlijk voor het zware werk!) van plan is te maken.
De hele dag in touw in de brandende zon en zwaar werk verrichten eist zo z'n tol. Rond een uur of 5 taaiden we af en net toen ik binnenkwam belde Steeve Vanhove terug.... Ik had vanmorgen zijn Franse messagerie vocale (voicemail) in mijn beste Frans ingesproken en zowaar....hij heeft het begrepen en belde terug. Steeve, die waarschijnlijk gelet op zijn achternaam zijn 'racines' in België heeft liggen is onder andere schoorsteenveger. En laten wij nou schoorstenen hebben! Wat een mooie combinatie.....! Hij heeft enkele weken geleden foldertjes in de bus gedaan of laten doen, met het aanbod van zijn kunnen (hij doet namelijk ook nog andere klusjes). Morgen komt-ie al, om 10 uur. Het is niet goedkoop (ongeveer dubbel zo duur als in Nederland), maar gelet op de staat van dak en schoorsteen valt het best mee ;-) èn....we krijgen het o-zo-noodzakelijke-bewijs-van-schoorsteen-vegen, dat de brandverzekering eist.
Vanavond komen Piet en Leontien voor een weekendje....we verwachtten ze rond 23u. Foto's van de heemtuin enz. komen bij het volgende bericht.
---- Zondag, 27 september 2009
Door een enorme file op de weg naar Antwerpen waren Piet en Leontien er pas na halftwaalf. Na wat bijkletsen, rondkijken en nog wat bijkletsen gingen we dik nà 2 uur naar bed.
Zaterdagmorgen liet de zon zich al snel zien. Eerst even rustig ontbeten op het zonne-terras en daarna wachten op Steeve, die keurig op tijd (3 kwartier na de afgesproken tijd, maar we zitten nou eenmaal in Frankrijk!) aan kwam rijden.
Vanuit de huiskamer stouwde Steeve een rager op flexibele steel de schoorsteen in en draaide er daarna nog 5 stukken van 1 meter aan, dus 6 meter in totaal. Een beetje bijzonder als je beseft dat de schoorsteen zeker nog 1 meter boven de nok, die 7,5 meter hoog is, uitsteekt. Maar ja, eigenlijk ging het ook alleen maar om het bewijs-van-schoorsteen-vegen. ’s Middags werd die (on)zin door Francis -die zijn nieuwsgierigheid naar wat wij toch allemaal in de heemtuin aan het uitspoken waren, niet langer kon bedwingen- bevestigd. De schoorsteen is zo breed en groot van doorsnee dat vegen volgens hem geen zin heeft!
Vanwege het schitterende weer, besloten we dat we, voorzien van picknickmand (als een opvouwkratje tenminste zo ook genoemd mag worden!) richting le Crotoy te gaan, naar ‘dat leuke kleine strandje’…..althans volgens Vera. Het bleek eb te zijn en dus was dat ‘leuke kleine strandje’ een immens groot en breed strand geworden dat naar het water lopen vergeleken kon worden met een mini-vierdaagse! Dus….zoals verstandige mensen dan doen zijn we meteen gaan zitten op een beschut stukje. Dik 2 uur later gingen we nog even het dorp in, hebben wat rondgestruind op een marktje waar lokale produkten werden verkocht, en zijn neergestreken op hetzelfde terrasje waar we deze week al eerder hadden gezeten. Na een rosétje voor de dames en mij en een wit wijntje voor Piet (want die moest nog rijden!) gingen we weer richting Mouriez. Daar hebben we nog even wat bielzen, puin en zand richting heemtuin gebracht, met als gevolg dat het houten kotje nu ook praktisch leeg is!
Vanuit de huiskamer stouwde Steeve een rager op flexibele steel de schoorsteen in en draaide er daarna nog 5 stukken van 1 meter aan, dus 6 meter in totaal. Een beetje bijzonder als je beseft dat de schoorsteen zeker nog 1 meter boven de nok, die 7,5 meter hoog is, uitsteekt. Maar ja, eigenlijk ging het ook alleen maar om het bewijs-van-schoorsteen-vegen. ’s Middags werd die (on)zin door Francis -die zijn nieuwsgierigheid naar wat wij toch allemaal in de heemtuin aan het uitspoken waren, niet langer kon bedwingen- bevestigd. De schoorsteen is zo breed en groot van doorsnee dat vegen volgens hem geen zin heeft!
Vanwege het schitterende weer, besloten we dat we, voorzien van picknickmand (als een opvouwkratje tenminste zo ook genoemd mag worden!) richting le Crotoy te gaan, naar ‘dat leuke kleine strandje’…..althans volgens Vera. Het bleek eb te zijn en dus was dat ‘leuke kleine strandje’ een immens groot en breed strand geworden dat naar het water lopen vergeleken kon worden met een mini-vierdaagse! Dus….zoals verstandige mensen dan doen zijn we meteen gaan zitten op een beschut stukje. Dik 2 uur later gingen we nog even het dorp in, hebben wat rondgestruind op een marktje waar lokale produkten werden verkocht, en zijn neergestreken op hetzelfde terrasje waar we deze week al eerder hadden gezeten. Na een rosétje voor de dames en mij en een wit wijntje voor Piet (want die moest nog rijden!) gingen we weer richting Mouriez. Daar hebben we nog even wat bielzen, puin en zand richting heemtuin gebracht, met als gevolg dat het houten kotje nu ook praktisch leeg is!
Vera heeft zich met koken weer eens overtroffen. Met z’n vieren hebben we 5 kilo mosselen weggewerkt, zonder enige moeite. Het was weer superlekker! Nieuw recept van Vera….koken in een liter cider, crême fraiche en spekjes toevoegen en smullen!
Zondagmorgen….wéér stralend weer.... gingen Piet en Leontien na het ontbijt weer richting huis. Wij hebben verder niet zoveel gedaan behalve wat kleine dingetjes (snoeien, paadje maken) in de heemtuin. De takkenbossen die nog in het houten kotje stonden hebben we tegen elkaar in de heemtuin gezet. Staat leuk, ruimt op en terwijl het beestjes lokt rot het vanzelf weg.
Hieronder wat foto’s van de heemtuin….
---- Donderdag(ochtend), 1 oktober 2009
Over maandag en dinsdag viel niet veel te vertellen, dus dat heb ik dan ook maar niet gedaan. Omdat we hier, bij wijze van uitzondering, niet alleen zijn om te klussen, besloten we gisteren om naar de abdij van Saint Riquier te gaan, dat zo'n 27 km van ons vandaan is. Uiteraard weer binnendoor langs dorpjes waarvan ik de naam op de kaart nog niet eens heb zien staan en over soms zeer smalle weggetjes, omdat je dan ook nog wat van de omgeving ziet.
De Fransen willen nog wel eens overdrijven bij het aanprijzen van hun bezienswaardigheden, maar dat was in dit geval absoluut niet zo. Een enorme kathedraal, voornamelijk betaald door de abdij die destijds goed in de slappe was zat, die in een grote stad niet zou misstaan, maar hier dus slechts in een klein dorpje met nu zo'n 1000 inwoners, staat. Maar in zo'n dorpje zo'n grote kathedraal met ook een 'overdreven' voorportaal laten juist goed zien waar het destijds eigenlijk om ging ;-)
De Fransen willen nog wel eens overdrijven bij het aanprijzen van hun bezienswaardigheden, maar dat was in dit geval absoluut niet zo. Een enorme kathedraal, voornamelijk betaald door de abdij die destijds goed in de slappe was zat, die in een grote stad niet zou misstaan, maar hier dus slechts in een klein dorpje met nu zo'n 1000 inwoners, staat. Maar in zo'n dorpje zo'n grote kathedraal met ook een 'overdreven' voorportaal laten juist goed zien waar het destijds eigenlijk om ging ;-)
Via de abdij, waar een museum met oude werktuigen is ondergebracht en ook een expositie te zien was, zijn we de abdijtuin doorgelopen. Daar waan je je dan echt enkele eeuwen terug in de tijd. Dus al met al een interessante ervaring.
Toen we weer terug waren heb ik eerst Steeve, de schoorsteenveger, gebeld. Die zou afgelopen maandagmorgen terugkomen met een offerte voor het voegen van de schoorstenen. Ik had hem dat namelijk nog gevraagd, voor het geval het uiteindelijk met John niets zou worden....
Hij kwam dus natúúrlijk niet opdagen, maar ik legde een en ander aan zijn vrouw uit (Steeve kon niet aan de telefoon komen) en Steeve zou me later terugbellen. Dat deed-ie wel en als het goed is komt hij nu deze ochtend (donderdag).
Vera wil voor Purmerend ook een houten hekje in de voortuin, dus de zaagtafel kwam erbij en we gingen driftig zagen. Tegen 6 uur was het meeste gedaan, maar toen ik de zaagmachine weer aanzette, ging-ie ook meteen weer uit. Even te veel stroom getrokken leek me, maar de zekeringen en hoofdschakelaar zagen er normaal uit. Even naar John gelopen en die wist me te vertellen dat het hele dorp zonder stroom zat. Nou dat kwam vast niet -en gelukkig maar!- door mijn zaagtafel. Het werd dus een dineetje bij kaarslicht, géén TV, géén computer en géén internet, géén muziek of wat dan ook, maar wel gezellig het houtkacheltje aan. Net toen ik rond 22u (dus al dik 4 uur later) de magische woorden "V*rd*mme, van mij mag het nou wel eens afgelopen zijn!" uitsprak, ging tot onze verbazing het licht weer aan en hoorden we piepjes van de telefoons en andere apparaten die dan even laten horen dat ze weer 'prik' hebben.
---- Donderdag(avond), 1 oktober 2009
Omstreeks 10u vanmorgen zag ik Steeve de offerte in de brievenbus doen en die was helder en keurig opgesteld, maar het belangrijkste....de prijs viel mee. Ik heb hem opgebeld wanneer hij kon beginnen met de werkzaamheden en hoe lang het zou duren. Hij wilde maandag beginnen (en het duurt 2 dagen) maar omdat we er dan niet meer zijn, probeerde ik voorzichtig of-ie niet morgen en dus ook zaterdag kon komen. Hij moest het even overleggen met 'son collègue' en zou terugbellen. En zowaar....dat gebeurde en nog mooier: hij komt morgenochtend om 9 uur!
Omstreeks 10u vanmorgen zag ik Steeve de offerte in de brievenbus doen en die was helder en keurig opgesteld, maar het belangrijkste....de prijs viel mee. Ik heb hem opgebeld wanneer hij kon beginnen met de werkzaamheden en hoe lang het zou duren. Hij wilde maandag beginnen (en het duurt 2 dagen) maar omdat we er dan niet meer zijn, probeerde ik voorzichtig of-ie niet morgen en dus ook zaterdag kon komen. Hij moest het even overleggen met 'son collègue' en zou terugbellen. En zowaar....dat gebeurde en nog mooier: hij komt morgenochtend om 9 uur!
Nu John nog even op de hoogte stellen....
---- Vrijdag, 2 oktober 2009
Drie kwartier later dan afgesproken, maar naar Franse maatstaven 'keurig op tijd', kwamen Steeve en -zo bleek later- zijn 'cousin' om te beginnen met het voegen van de schoorstenen. Anderhalf uur later gingen ze weg om 'even materiaal te halen' en bleven zo'n 2 uur weg. Het is dat ik een gereedschapskoffer op het erf zag staan, maar het gevoel 'of ze nog wel terug zouden komen' begon evengoed toch net de kop op te steken toen ze weer kwamen aanrijden. De aangeboden kop koffie klokten ze in snel tempo op en ze gingen meteen weer aan het werk :-)
Drie kwartier later dan afgesproken, maar naar Franse maatstaven 'keurig op tijd', kwamen Steeve en -zo bleek later- zijn 'cousin' om te beginnen met het voegen van de schoorstenen. Anderhalf uur later gingen ze weg om 'even materiaal te halen' en bleven zo'n 2 uur weg. Het is dat ik een gereedschapskoffer op het erf zag staan, maar het gevoel 'of ze nog wel terug zouden komen' begon evengoed toch net de kop op te steken toen ze weer kwamen aanrijden. De aangeboden kop koffie klokten ze in snel tempo op en ze gingen meteen weer aan het werk :-)
Ik heb vanmorgen het houten kotje opgeruimd. Stenen opgestapeld en alle puin in zakken gedaan. Dat puin hebben we 'straks' weer nodig als we aan het nieuwe pad voor het huis gaan beginnen. Dan kan het houten kotje gesloopt worden. Ja, ja, de plannen zijn er. Nu nog tijd en puf!
Vera heeft geschilderd. Nee, niet de ramen en deuren maar kunst. Ik moest daarvoor wat lijsten zagen en lijmen....vooral van oud hout....omdat dat zo leuk staat!
Verder hebben we de helling nog even grofweg onder handen genomen, want dat werd ook wel weer tijd.
Steeve en neef gingen rond 17.30u weer weg, met één schoorsteen netjes gevoegd achterlatend. Morgen komen ze weer om 9 uur ;-)
---- Zaterdag, 3 oktober 2009
Vandaag kwamen de schoorsteenmannen op tijd. Slechts een kwartiertje later, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. In no time werden de dakpannen rond de nog te voegen schoorsteen weggehaald. Een foto kon ik niet meer maken omdat de batterij van de camera leeg is en natúúrlijk hebben we de oplader in Nederland laten liggen. Het maakte ook niet zoveel uit want na wat zorgelijke blikken van de mannen werd al snel duidelijk dat die schoorsteen ècht niet meer te herstellen viel met alleen nieuw voegwerk. Er zitten scheuren in en hij moet geheel vervangen worden. Natuurlijk was dat even schrikken, maar gelukkig kunnen ze aanstaande woensdag al beginnen. Wij zijn er dan natuurlijk niet meer, maar met sleutel van hek en de zolder moeten ze een eind kunnen komen. Het is morgen dan ook de laatste keer dat we onze schoorsteen in deze staat zien. Als we weer terug komen staat er een nieuwe schoorsteen. Althans, daar gaan we van uit.
Het miezerde vandaag. Dat was niet voorspeld, maar daar zijn we intussen al aan gewend. De afgelopen 2 weken hebben we trouwens iedere dag walnoten geraapt. De oogst is dit jaar zeer behoorlijk. Vandaag was het ècht constant gebogen lopen, want door de wind kwamen er wel heel veel noten naar beneden! Het is nu echt herfst geworden. Morgen weer richting Nederland....over 2 weken komen we weer terug voor een lang weekend....zeer nieuwsgierig naar de schoorsteen!
