Een weekendje bomen rooien....

---- Zaterdag, 31 oktober 2009

Vera en Era zijn woensdag al richting Frankrijk gegaan. Hans en ik donderdag. Vrijdagmorgen stond ik om 8u naast mijn bed. Leek me een mooie tijd. Althans dat dacht ik. Vera had de wekker nog maar even niet op wintertijd gezet en toen ik eenmaal in de gaten kreeg dat het dus eigenlijk 7u was, had ik toch geen zin meer terug te gaan. Toen het andere spul ook 'eindelijk' ontwaakt was gingen Hans en ik bomen rooien, wilgen knotten (nou ja, d'r staan takken van ruim 20 jaar op en zijn dus ook al bomen op zich....!), enz.

In de kringloopwinkel hadden we afgelopen weekend een kast en grenen tafel gekocht. De kast kunnen we (nog) niet kwijt, maar de tafel had de keuken als bestemming. De tafel die er stond was aan de kleine kant en had zijn beste (lees: mooiste) tijd gehad. Het kostte moeite de tafel de keuken in te krijgen want we moesten natuurlijk wel eerst even zien of deze aanzienlijk grotere tafel wel zou passen....dus de keukendeur eruit, de tafel erin en er weer uit omdat hij nog moest worden opgeknapt. Het was heerlijk weer, dus de tafel naar buiten en Vera schuren, schuren en schuren en daarna in de was, in de was en in de was zetten :-) Maar het resultaat mag er zijn. We kunnen nu royaal met 4 man in de keuken eten, eventueel met z'n zessen, maar dan moeten er wel wat stoeltjes bijkomen.

Zaterdag zijn we weer verder gegaan met 'de bomen'. De dames sleepten de takken òf naar een houtwal òf naar een plek naast de kampvuurplaats waar ze mogen drogen om te zijner tijd in de fik te worden gestoken. Er is héél wat werk verzet en het viel nog niet mee de takken de juiste valrichting mee te geven. Hans op de ladder zagen, ik trekken aan het touw om de juiste richting te bepalen en aan het eind van de dag waren er een hoop bomen en takken gesneuveld. Ik ook zowat....eerst een enorme tak tegen het voorhoofd, toen tijdens een vluchtpoging voor een vallende tak een val achterover met een ruggelingse koprol waarmee ik bij de meiden een punt scoorde (da's trouwens lang geleden) en tot slot toen ik manoeuvrerend tussen de op de grond liggende takken met mijn voet verstrikt raakte in het touw en een enorme klap (ook) achterover maakte. Natuurlijk kwam ik eerst met m'n kont op een boomstam, die letterlijk een diepe indruk achterliet. Ik kan het zonder spiegel niet zien, maar voelen doe ik het....nog dagenlang waarschijnlijk.

---- Zondag, 1 november 2009

Hans en Era zijn vanmorgen weer richting Nederland vertrokken. Het weer is omgeslagen van het typische herfstzonnetje tot het typische gure herfstweer. Stevige wind, (slag)regen, enz. De boomstammen die ik vanmorgen nog van plan was in stukken te zagen, blijven gewoon liggen wachten tot een volgende keer. Het is eigenlijk ook wel goed zo! Mijn Franse spieren (de spieren die ik doorgaans alleen in Frankrijk voel) hebben weer flink op hun sodemieter gekregen, maar dat zal wel weer wegtrekken. En mijn derrière....? Die is zéér nadrukkelijk aanwezig :-(.

Het was gewoon weer een veel te kort lang weekend, lekker in- en ontspannend en er is weer veel (bos)werk verzet.

Een paar dagen beulen met René

---- Vrijdag, 16 oktober 2009

Gisternacht waren René en ik er omstreeks halfeen. Omdat we natuurlijk nieuwsgierig waren naar de schoorsteen, hebben we met de schijnwerper een en ander bekeken. Zag er redelijk uit. Vanmorgen konden we het natuurlijk beter zien en het resultaat viel me best mee. Ik ging natuurlijk aanvankelijk van een nieuwe schoorsteen uit, maar dit lijkt ook te volstaan. Goed, het is geen strakke schoorsteen, maar op zo'n oud huis past dit natuurlijk wel het best.

In ieder geval besloten we het houten kotje voor het huis te gaan slopen omdat de onderdelen (hout, golfplaten) nodig zijn voor de houtopslag die we in het bos nog willen gaan maken. Dat slopen ging allemaal voorspoedig en met behulp van Betsy lag het spul al snel in het bos. Er moesten wel wat bomen sneuvelen (een stuk of 5) om er met Betsy en aanhanger gemakkelijker bij te komen. Die waren toch al gemarkeerd om te kappen, dus dat maakt het straks makkelijker....als ik die andere 40 ga doen :-).

Dominique kwam ook even een kijkje nemen en begon weer over de boom die hij een paar jaar terug had omgezaagd. Hij was van mij en hij wilde hem kwijt. Nou ja, 10 minuten later lag-ie op de oprit....te wachten tot ik 'm in hapklare brokken voor de kachel zaag.

Omdat we lekker op dreef waren en het zonnetje z'n best deed besloten we toch alvast te beginnen met de houtopslag. En of het zo moest zijn....ook dit ging voorspoedig. Het is nog niet helemaal klaar, want er moet nog meer hout tegen de zijkanten, de golfplaten moeten nog vastgezet worden, enz., maar het ziet er al goed uit.

---- Zaterdag, 17 oktober 2009

Vanmorgen zijn we verder gegaan met de houtopslag. Aanvankelijk wilde ik de zijkanten aftimmeren met hout, totdat ik me realiseerde dat ik ook genoeg korte golfplaten had die er qua lengte mooi zouden passen. En inderdaad....ze pasten en zitten er nu dus op. Net toen het allemaal klaar was begon het te regenen en werd het dus tijd voor een welverdiende bak koffie.



Na de buien hebben we alle zakken met puin die nog voor het hek stonden, weggehaald en in een van de stalletjes gezet, mooi uit het zicht en uit de stuit.
´s Middags hebben we nog wat bomen omgehaald, maar dat viel nog tegen....de zaag begon bot te worden en ik moe. René vond dat we nog één boom om moesten halen dus ik zette er de zaag in. Dan blijkt dat bomen zagen niet gemakkelijk is.... Het zagen gaat wel, maar ´m de juiste kant op laten vallen is heel andere koek. Ook bij deze boom....hij mocht alle kanten opvallen maar niet richting houtopslag en natuurlijk....krak krak daar ging-ie....richting houtopslag. Gelukkig was de stam nog niet helemaal door en bleef-ie met zijn kruin in andere bomen hangen. Dus snel een stevig touw gehaald. Klos eraan....om de stam en dan maar trekken. En dat ging goed. Kersverse houtopslag van een gewisse voortijdige ondergang gered!

Het gewei dat we onlangs van Gerrie (een van de ski-vrienden) hebben gekregen heeft nu een mooie plek op het zonne-terras.

---- Zondag, 18 oktober 2009

We zouden nog even 'een boompje omhalen', maar eerst moesten we wachten op Steeve en neef (nog steeds geen idee hoe hij heet!), die langs zouden komen met een offerte voor het wind- en waterdicht maken van het dak. Ze kwamen (bijna) keurig op tijd en waren na een halfuurtje weer vertrokken. Met die offerte heb ik wel even wat om over na te denken :-).
In ieder geval....beschermende kleding aan, kettingzaag erbij en richting bos. Als eerste zouden we nog een boom knotten, dus ik klom in de kruin en ging zagen heen. Dat viel niet bepaald mee, want in de kruin sta je tussen takken die vanwege de leeftijd stuk voor stuk voor 'een redelijk boompje' konden doorgaan, met een draaiende kettingzaag te manoeuvreren. Ik weet een leuker tijdverdrijf! Toen nog alleen 'even' de takken op de grond van zijtakken ontdoen, die op stapels leggen, de stammen in stukken zagen, ze op de aanhanger laden, naar de nieuwe houtopslag rijden, daar opstapelen, enz., enz. Tegen 2 uur vonden we het mooi geweest....tractor en aanhanger opbergen, douchen en richting Nederland....

Tussenbericht....vrouw op mijn dak?

---- Woensdag, 14 oktober 2009

Vanaf het moment dat Vera en ik zo'n anderhalve week geleden uit Mouriez vertrokken met het idee dat de woensdag erop Steeve en neef een nieuwe schoorsteen (noodzakelijkerwijs) zouden gaan opbouwen, was ik natuurlijk iedere dag zeer nieuwsgierig. In de eerste plaats naar het weer, want dat was bepalend voor het uitvoeren van de werkzaamheden, maar 'naturellement aussi vers la progression des travaux'. Omdat ik al door de nodige ervaringen met Franse werklieden, de boel, weliswaar op afstand, een beetje in de gaten wilde houden, besloot ik ze af en toe even te bellen om naar de vorderingen en eventuele problemen te informeren. Ik wilde ze niet al woensdagavond na de eerste werkdag lastigvallen, dus belde ik Steeve op vrijdag aan het begin van de middag. Nou, ze waren nèt op weg! Niet om nà de lunch weer verder te gaan met de klus, maar om te beginnen! "Il a plu! (het heeft geregend)" zei Steeve enigszins verontschuldigend, maar wat schoot ik daar nou mee op! Twee-en-een-halve-dag vertraging!

Omdat zwager René en ik donderdagavond richting Mouriez gaan, wilde ik toch nog even (grotendeels om voorbereid te zijn en teleurstellingen te voorkomen) de laatste stand van zaken weten en daarom belde ik gisteren (dinsdag) rond het middaguur naar Steeve's mobieltje. Ik kreeg zijn vrouw aan de lijn en was nogal verbaasd, want: "wat doet Steeve's vrouw nou op m'n dak?", dacht ik, maar ze gaf al snel de telefoon door aan Steeve. Die vertelde me 'le travaux est déjà fini'. "Huh, het werk is al klaar? Hoe kan dat nou?", dacht ik. Nou dat bleek simpel: de mannen hadden besloten toch maar geen nieuwe schoorsteen te metselen! Als ik het goed heb begrepen zijn de losse stenen opnieuw vastgemetseld en is de boel gevoegd.

Klinkt natuurlijk mooi, maar hoe kan het nou dat eerst 'de schoorsteen ècht niet meer te redden was'. Dat 'de schoorsteen absoluut vanaf een meter onder de nok opnieuw opgebouwd moest worden' en dat 'het ongeveer een week zou duren', enz. enz. Daarom sprak ik toch een prijs met ze af? Daarom gaf ik toch aan dat ik voor een oude uitstraling oude of handgemaakte stenen wilde? En ook de hoogte en vorm terug wilde?

Kortom: wat bezielt die mannen nou toch zonder enig (telefonisch) overleg iets anders te doen dan was afgesproken? Maar goed, we gaan het zien! Weer een leermoment over Franse werklieden en Franse afspraken! Het blijft wennen....als het ooit went.