Vera en Era zijn woensdag al richting Frankrijk gegaan. Hans en ik donderdag. Vrijdagmorgen stond ik om 8u naast mijn bed. Leek me een mooie tijd. Althans dat dacht ik. Vera had de wekker nog maar even niet op wintertijd gezet en toen ik eenmaal in de gaten kreeg dat het dus eigenlijk 7u was, had ik toch geen zin meer terug te gaan. Toen het andere spul ook 'eindelijk' ontwaakt was gingen Hans en ik bomen rooien, wilgen knotten (nou ja, d'r staan takken van ruim 20 jaar op en zijn dus ook al bomen op zich....!), enz.
In de kringloopwinkel hadden we afgelopen weekend een kast en grenen tafel gekocht. De kast kunnen we (nog) niet kwijt, maar de tafel had de keuken als bestemming. De tafel die er stond was aan de kleine kant en had zijn beste (lees: mooiste) tijd gehad. Het kostte moeite de tafel de keuken in te krijgen want we moesten natuurlijk wel eerst even zien of deze aanzienlijk grotere tafel wel zou passen....dus de keukendeur eruit, de tafel erin en er weer uit omdat hij nog moest worden opgeknapt. Het was heerlijk weer, dus de tafel naar buiten en Vera schuren, schuren en schuren en daarna in de was, in de was en in de was zetten :-) Maar het resultaat mag er zijn. We kunnen nu royaal met 4 man in de keuken eten, eventueel met z'n zessen, maar dan moeten er wel wat stoeltjes bijkomen.
Zaterdag zijn we weer verder gegaan met 'de bomen'. De dames sleepten de takken òf naar een houtwal òf naar een plek naast de kampvuurplaats waar ze mogen drogen om te zijner tijd in de fik te worden gestoken. Er is héél wat werk verzet en het viel nog niet mee de takken de juiste valrichting mee te geven. Hans op de ladder zagen, ik trekken aan het touw om de juiste richting te bepalen en aan het eind van de dag waren er een hoop bomen en takken gesneuveld. Ik ook zowat....eerst een enorme tak tegen het voorhoofd, toen tijdens een vluchtpoging voor een vallende tak een val achterover met een ruggelingse koprol waarmee ik bij de meiden een punt scoorde (da's trouwens lang geleden) en tot slot toen ik manoeuvrerend tussen de op de grond liggende takken met mijn voet verstrikt raakte in het touw en een enorme klap (ook) achterover maakte. Natuurlijk kwam ik eerst met m'n kont op een boomstam, die letterlijk een diepe indruk achterliet. Ik kan het zonder spiegel niet zien, maar voelen doe ik het....nog dagenlang waarschijnlijk.
---- Zondag, 1 november 2009
Hans en Era zijn vanmorgen weer richting Nederland vertrokken. Het weer is omgeslagen van het typische herfstzonnetje tot het typische gure herfstweer. Stevige wind, (slag)regen, enz. De boomstammen die ik vanmorgen nog van plan was in stukken te zagen, blijven gewoon liggen wachten tot een volgende keer. Het is eigenlijk ook wel goed zo! Mijn Franse spieren (de spieren die ik doorgaans alleen in Frankrijk voel) hebben weer flink op hun sodemieter gekregen, maar dat zal wel weer wegtrekken. En mijn derrière....? Die is zéér nadrukkelijk aanwezig :-(.
Het was gewoon weer een veel te kort lang weekend, lekker in- en ontspannend en er is weer veel (bos)werk verzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.