Help! Het gras....

---- Donderdag, 24 april 2008

Gisteravond tot Antwerpen regen. Daarna droog, dus dat was een goed teken. De Franse weergoden hadden ons tenslotte ook knap weer beloofd. De volgende ochtend, volop zon. Dus ik wilde het idee om als eerste de enorme takkenberg in de fik te steken, gaan uitvoeren. Deed de achterdeur open en zag hoe hoog het gras al weer stond. 10 dagen terug nog gemaaid, maar toen alleen de eerste tuin. Wat betekende dat voor de tweede tuin waar het gras dus nog helemaal dit jaar niet gemaaid was? Het was droog geweest en de temperaturen dik boven de 10 graden. Het bewijs was te zien aan de bakken met violen waarvan de meeste het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hadden.

Dus ik met een somber voorgevoel richting tweede tuin en jawel....help! Het gras is ècht lang, dus dat zou een stevige klus gaan worden. Nu is dat niet zo erg, maar we hebben maar 2 dagen voordat de eerste gasten van dit jaar komen. En ook nog een stevige schoonmaakbeurt in en rond het huis! Vera is snip en snipverkouden en voelt zich dan ook behoorlijk kl....(oeps, ik bedoel rot).

Maar goed, ik aan het werk. Eerst het vuur aansteken, gras maaien, gras maaien, gras maaien, en af en toe richting vuur om te kijken of het nog lekker fikt. Nou dat deed het zeker! Zo goed en zo ver buiten de stenen dat ik me een beetje zorgen begon te maken. Dus even snel een emmer gehaald en die gevuld met water en stand-by gezet. Ik weer verder met maaien en toen ik terug kwam bij het vuur bleek het gelukkig weer allemaal goed te gaan. Was maar goed ook, want de emmer had een scheurtje in de bodem. Weliswaar klein maar toch genoeg om met een lege blusemmer te zitten :-(.

's Middags even naar Jean Etienne, de maaimachine-reparateur, die ik hierna aanduid met JE. En nee! De maaier is nu eens niet stuk. Ik had een afspraak om eens te praten over een nieuwe maaier, iets sterker dan die ik nu heb. JE zou zijn cousin (neefje) vragen te komen omdat die Engels (jawel!) op school kreeg, dus dat zou volgens JE onze conversatie vergemakkelijken.

Ik ben nog geen goede Fransoos, ik kwam slechts 5 minuten te laat op de afspraak. Een echte Fransman zou òf helemaal niet komen òf de dag erna (op zijn gunstigst). JE wist nog van de afspraak, maar neefje was er niet. Waarom.....? Heel simpel....JE had er niet aan gedacht dat neefje wel eens op school kon zitten, om onder andere Engels te leren of zo. Goed, conversatie mislukte dus enigszins, maar JE liet me toch even wat folders met maaiers zien. De een natuurlijk nog beter dan de andere en je snapt het al.....de prijs ging in rap tempo omhoog. Het leek mijn gras wel! Alleen daar valt nog wel wat aan te doen.

Dat JE constant gebeld werd maakte het gesprek nog lastiger dan het al was. Uiteindelijk afgesproken dat ik ná Pentecôte (Pinksteren) weer even langs zou komen. Ben benieuwd!

Nog even wat over de gewone handmaaier. Die heb ik in oktober bij een grote bouwmarkt en tuincentrum in Zaandam gekocht. U weet wel, die van Jippie-ah-ja-jippie-jippie-yeh. Ik had het moeten weten, de maaier die ik daarvoor ook daar had gekocht was een korter leven beschoren dan bedoeld was. Maar goed, dus in oktober gekocht. Bij de eerste maaibeurt, vloog de v-snaar (om de wielen aan te drijven) eraf. Na wat gesleutel die er weer op gezet, gestart en na zo'n 3 meter maaien, klang, kabeng enzovoort. De stukken v-snaar vlogen om de oren. Die schoot er wel héél gemakkelijk af! Dus toen we weer in Nederland waren, op naar de Jippie-ah-ja-jippie-jippie-yeh-winkel. Hadden natuurlijk geen v-snaren op voorraad, maar ik kon 'm na 2 weken ophalen. Dat zeiden ze na die 2 weken ook weer, en nog eens en nog eens. Toen ik uiteindelijk de v-snaar had was het volop winter. Dus dat moest even wachten tot het weer maaiweer zou zijn. Nou dat was vandaag. Feest dus! V-snaar erop, starten, maaien en klang, kabeng en (....censuur....) weer die rotsnaar aan flarden. Maaier in de auto en meegenomen naar JE. Tijdens onze lastige conversatie was in opdracht van JE een van zijn pupillen, de v-snaar aan het vervangen. Na een tijdje hoorden we starten, niet maaien want het was in de werkplaats, maar wel het helaas intussen o zo vertrouwde klang, kabeng. Nu ben ik soms best hardleers, maar dit geluid herkende ik natuurlijk als de beste. JE erop af. Pupil kreeg andere instructies....JE vertelde me dat er een kortere v-snaar op moest. Pupil haalt die, monteert die, start de maaier en, zucht....klang en kabeng. JE gaf nu weer andere instructies, in aanmerkelijk rapper Frans, doorspekt met woorden die je beter niet kunt horen, maar het overduidelijke 'merde' kwam toch enkele malen voor.

Uiteindelijk alles nog eens onderzocht, een nog kortere v-snaar en ergens een lange schroef in. Dat moest het zijn, aldus JE. En inderdaad, het verwachte klang en kabeng bleef nu uit. JE sprak met een triomfantelijke uitdrukking in zijn gezicht de legendarische woorden 'voilá, une solution française', hetgeen neerkomt op 'zo, een oplossing op de Franse manier'.

Of de schroef er hoort betwijfel ik, maar ik heb kunnen maaien en de v-snaar is nog heel!

Wintersport in de drup en Betsy op stal....

---- Zaterdag, 12 april 2008

De wintersportvakantie met René W. viel enigszins in duigen door het zeer slechte weer. We hebben slechts 3 dagen kunnen skiën, waarvan 2 dagen in erbarmelijke omstandigheden. De eerste dag....volledig dichte mist, zicht hooguit 2 meter.....en geloof me, dan is het heel moeilijk op de piste te blijven en niet te vallen. Ik heb dus ook meerdere keren, door desoriëntatie, sneeuw moeten proeven. De tweede dag was het fantastisch weer, felle zon en heerlijk geskied. Natuurlijk hopeloos verbrand. Welke man denkt daar nu aan? Daarvoor (ik bedoel dus: ook dáárvoor) hebben mannen vrouwen nodig. De vellen hangen nu aan mijn neus. De derde dag was qua zicht hetzelfde als de eerste. Weer hopeloos weer waar we eigenlijk door werden overvallen. We waren vanaf Morillon via diverse afdalingen en liften in het skigebied van Flaine gekomen. Daar zagen we, zittend aan een bak koffie, zeer donkere wolken op ons afkomen. Resultaat: sneeuw, regen, héél veel regen en weer zeer dichte mist. De ene lift na de andere ging dicht en we moesten nog een heel eind terug. Totaal doorweekt en doodmoe kwamen we terug in het appartement. Gelukkig zonder brokken, maar het was beslist geen lolletje. Het weerbericht zag er voor de rest van de week ook zeer somber uit. Omdat we toch nog via 'la vieille ferme' zouden rijden om het gras te maaien, besloten we spontaan woensdagmiddag te vertrekken. Zo tegen 23.30u kwamen we in 'la vieille ferme' aan. Natuurlijk vlug even kijken of de tractor er stond, want die had ik daar natuurlijk nog niet gezien. En daar stond-ie...in volle glorie. Maar we moesten natuurlijk wachten tot de volgende morgen, voor een ritje.

De zon scheen volop toen we wakker werden. In no time natuurlijk naar buiten. Omdat ik de tractor in de hooischuur wilde stallen moest eerst de tractor weg. Die stond namelijk tegen de deuren aan. Maar om de tractor weg te halen moest ook de aanhanger met daarop de grondbak weggehaald worden. Helaas, je zult het altijd zien, de aanhanger had een lege band. Vermoedelijk niet zo'n beste meer, want ik denk dat-ie al zacht was bij het draaien van de aanhanger, waardoor de band gedeeltelijk van de velg was gelopen. Al met al een klus om de boel weer op orde te krijgen, maar het is gelukt. Nou ja, toen was het natuurlijk even de tractor uitproberen en dat ging redelijk goed voor mij als stadsmens. Het klim-over-het-hek-buurmannetje was er natuurlijk als de kippen bij en hij deed zijn uiterste best om een en ander uit te leggen. Hoe je dit zus-en-zo moest aandraaien en waarvoor die nippel dient, enz. Als ik het goed heb begrepen vond hij de tractor best wel 'propre' waarbij ik er van uit ga dat-ie hem wel mee vond vallen gezien de leeftijd....

Maar goed, omdat de tractor, die ik, ondanks dat een tractor mannelijk is, opeens maar 'Betsy' ben gaan noemen, de hooischuur in moest, moest die hooischuur natuurlijk wel opgeruimd worden. Nou dat hebben we geweten, wat een troep! Goed, uiteindelijk stond dus Betsy op haar plek, maar toen was de hooischuur vol en kon de gewone maaier er maar met moeite in. Wat nu? Toen bedacht ik me dat het eigenlijk beter was dat Betsy toch maar onder het afdak kwam te staan. Ook beter voor Joop, die trouwens weer niet thuis was. Met het starten pompen we waarschijnlijk heel wat fijnstof in de atmosfeer en dat zal Joop geen goed doen! In elk geval was de hooischuur lekker opgeruimd!

Maar ja....onder het afdak was het ook een troep. Veel hout, balken, tegels, stenen en puin belemmerden de doorgang voor Betsy. Dus.....

....de volgende dag alles onder het afdak opgeruimd. Wel met de hulp van mijn nieuwe vriendin (Betsy dus). Ze startte aanvankelijk met tegenzin, maar dat kan heel goed komen omdat zij en ik nog niet zo goed aan elkaar gewend zijn. Dat opruimen was meer verplaatsen van de rommel en dat allemaal met hulp van ijzeren Betsy! Het puin ging in een van de stallen, het 'goede' hout in de hooischuur en het bijna-door-de-houtworm-opgevreten-hout richting kampvuur. Daar ligt intussen zo'n enorme berg dat als we dat een keer aansteken we waarschijnlijk een wezenlijke bijdrage leveren aan de opwarming van de aarde. Maar ja....iemand moet toch de schuld krijgen?

In elk geval....na heel veel heen en weer gesteek, heeft Betsy haar vaste plek onder het afdak gekregen.

Betsy is natuurlijk niet zo piep meer en ze is minder gewillig dan ik zou willen. Het draaien aan het stuur zonder enige vorm van stuurbekrachtiging had na zo'n dag rijden op Betsy ;-) ook mijn krachten danig aangetast. Moe maar voldaan begonnen René en ik aan de zoveelste magnetronmaaltijd van die week (tja, 2 kerels bij elkaar!), maar natuurlijk niet voordat we enige alcoholische versnaperingen weg hadden gewerkt. Betsy rijdt tenslotte ook niet op water!