Het is even stil geweest op de weblog omdat het (ver)huurseizoen was aangebroken. In de weken dat de huurders er waren kwam ik bij een wisseling van huurders wel even in Frankrijk, maar het verblijf bestond voornamelijk uit grasmaaien, bedden opmaken, opruimen, planten water geven, enz. enz., en natuurlijk wachten op de volgende huurders. Er was dus helemaal geen tijd om wat op de weblog te schrijven....als er al wat te schrijven viel.
Afgelopen zaterdag gingen de laatste huurders weer weg en dat was voor Vera en mij reden om zatermorgen vroeg op te staan en om 06.30u richting Frankrijk te gaan. We troffen de huurders, die op het punt stonden te vertrekken, nog net aan.
Even uitgezwaaid, omgekleed en meteen aan de gang. Ik in de tuin (gras maaien natuurlijk, hoewel het door de droogte niet eens erg gegroeid was) en Vera in huis.
Een van de vorige keren hebben we een rommelig stuk van de grote haag weggehaald. Het terrein was daarna bepaald niet vlak en er stonden nog wat stronkjes. Daar moest Betsy maar aan te pas komen en ondanks de lange tijd dat ze heeft staan wachten op aktie, startte ze meteen. De grondbak zat er snel achter en toen was het even uitkienen hoe ik het beste èn de stronkjes kon verwijderen èn het terrein wat kon egaliseren. Brute kracht leek me het beste, dus ik Betsy (aan)sturend en zij achteruit met de grondbak de grond in. Het ging moeizaam, dus vooruit, achteruit, nog een keer en nog een keer. Dat wekte de interesse van Francis, want toen ik uitstapte stond hij er opeens. Ik schrok me dus weer rot! Maar goed, Francis begreep al snel wat ik aan het doen was en met handgebaren bepaalde hij of ik voor- of achteruit moest, hoe hoog de bak moest enz. De ervaring van Francis was duidelijk merkbaar, met zo'n 20 minuten was het redelijk egaal. Zo'n klus kun je eigenlijk ook niet in je eentje doen!
Betsy liet ik 'voor de grijp' nog even staan want die wilde ik waarschijnlijk de volgende dag nog even gebruiken. Er stonden nog een paar stronkjes hier en daar. En inderdaad de volgende ochtend (weer schitterend weer) bedacht ik me die boomstronkjes éven weg te halen. Dat was eerder met Betsy tenslotte ook gelukt. Dus het eerste stronkje sneuvelde, het tweede ook en toen ik de derde wilde laten sneuvelen ging het mis. De kracht van het stevig in de grond verankerde stronkje heb ik onderschat. Het gaf niet mee, dus er zat maar een ding op. De stang van Betsy erachter en dan gewetenloos gas geven. Brute tractorkracht tegenover een oud boomstronkje....? Dat moest lukken!
Achteromkijkend naar hoe het stronkje met brute kracht uit de grond getrokken zou worden, gaf ik gas....! Betsy schoot vooruit....het stronkje bleef staan waar het stond....en de dikke massieve rechte stang stond in een hoek van bijna 45 graden!
Er zat niets anders op dan de moed opgeven, de stang te demonteren en in Nederland een bedrijf zoeken die de stang weer recht kon buigen.
De rest van de dag was het zo heet dat er van werken niet echt meer iets kwam. Wel heb ik even goed in het bos gekeken en wederom geconstateerd dat er erg veel bomen om zullen moeten. Nu nog een keer uitvoeren!
Om even over halfvijf gingen we weer richting Nederland. We waren er maar ruim een etmaal geweest, maar het leek enkele dagen....
20 september keren we weer terug. Dan gaat -als het goed is- John de schoorstenen opnieuw voegen en ik zal 'his helping hand' zijn.
