Eergisteravond zijn we, zoals we wel vaker doen, vertrokken voor een weekendje Frankrijk. Er lekker uit zijn en vooral veel ploeteren.
Vrijdagmorgen stonden we bijtijds op. Het was wat mistig en Vera ging eerst maar boodschappen doen. Ik ging vast een begin maken met het herstellen van een muurtje van de houtopslag. In de loop der jaren waren er wat keien uitgevallen. De vorige keer toen ik ook een stuk had hersteld, vroeg ik me af waarom mijn handen zo zeer gingen doen. Ik dacht dat het alles te maken had met het cement....dat het zo scherp was.... Laatst zag ik, spittend op internet, wat een aannemelijker reden was. In cement zit namelijk een lichte vorm van zoutzuur! Goh, dat verklaart nogal wat. Dit keer dus rubberen huishoudhandschoenen aan gedaan en inderdaad dat scheelde veel.
Toen Vera terugkwam klaarde ook het weer op :-) en zij ging hier en daar snoeien (vlinderstruiken, malva's, wingerd en alles wat haar voor de handen kwam).
Na het metselen begon ik met de achterkant van Betsy's behuizing. Daar moest nog een rabatdeel in en loodslab. De dakpannen die daar ooit achteloos door vermoedelijk de vorige bewoner zijn neergekwakt lagen natuurlijk in de weg en die moesten eerst worden afgevoerd. Ik dus weer op het glibberige hellinkje stapels dakpannen naar boven sjouwend om ze over het gazen hek aan Vera te geven die ze in een kruiwagen laadde en afvoerde naar een van de stallen. Dat waren heel wat ritjes, maar gelukkig was het met de volle kruiwagen de helling af en leeg weer naar boven.
Natuurlijk lagen er nogal wat kapotte dakpannen tussen die we steeds ter verharding op de oprit gooien. Vera maakte nogal wat kabaal blijkbaar, want opeens bemerkte ze dat de 2 bovenbuurtjes (die noemen we zo omdat ze iets hoger op de helling wonen) even een kijkje kwamen nemen wie of wat dat kabaal veroorzaakte. Een 'bonjour' en een opgeheven hand stelde ze gerust zodat ze snel weer naar binnen gingen.
Hoewel de zon af en toe verdween gaf het die middag een heerlijk lentegevoel. De sneeuwklokjes staan te bloeien en de narcissen staan al 10 cm boven de grond met hier en daar een verdwaalde crocus.
Aan het eind van de middag nog even een wijntje op het terras, maar dat werd, mede vanwege de vermoeidheid al snel te koud, dus snel naar binnen, naar de houtkachel....en de rest van de wijn.
Zaterdagochtend was het wederom een beetje mistig. Ik moest eerst even cement halen want de restjes had ik gisteren opgemaakt. Daarna ging ik verder met metselen. Vera ging ook verder...in haar boek. Na een rondje koffie stond Vera ook in de startblokken om het stenen kippenhok leeg te halen. De kubieke meter (minstens!) aanmaakhoutjes moesten eruit en die hebben we samen heen en weer gesjouwd en opnieuw opgestapeld in de houtopslag. Intussen heb ik ook het kampvuur aangestoken om de enorme bergen takken (van alle snoeiwerkzaamheden) op te stoken. En jawel daar kwam-ie....Francis! Het was een betrekkelijk kort praatje dat het goed weer was voor 'faire du feu'. Bij het kampvuur lekker in het intussen doorgebroken zonnetje, geluncht.
In het kippenhok lag een enorme laag as en zand om de kippenkeutels van de vroegere kippen, op te vangen. Dat moest natuurlijk ook weggehaald worden, want we willen in het kippenhok het tuinmeubilair en tuingereedschap opslaan. Dat klusje had Vera zich (gelukkig) zelf toebedeeld. Kruiwagen na kruiwagen verdween in het bos. Opeens kwam ze zeer opgetogen en enthousiast naar me toe en zei dat er onder de as- en zandlaag een stenen vloer tevoorschijn kwam. Ik begreep heus wel dat het geen antieke Romeinse vloer zou zijn, maar even kwam de gedachte van een oude tegelvloer bij me op. Vera haalde me snel uit de droom, de vloer bestond uit klinkers, maar ook daar zijn we blij mee.
Na het zoveelste kruiwagentje-in-het-bos-legen kwam Vera met nieuwsgierige Francis terug. Vera en ik probeerden hem uit te leggen wat we met het kippenhok van plan waren en dat er een overdekt terras gaat komen. Of-ie het nou helemaal begrepen heeft weet ik niet vanwege de taalbarrière, maar goed. Het gesprek ging al snel over de enorme ploeg die nog steeds hinderlijk in de weg staat, maar als ik het goed begrepen heb, kan ik 'm gratis voor 15-20 euro (?!?) weg laten halen door een ijzerhandelaar. Geen idee waar ik die moet vinden, maar dat zien we ooit nog wel.
Terwijl Vera zand en as stond te scheppen en heen en weer naar het bos ging om te storten, stond ik met Francis over van alles en nog wat te beppen. Dit keer moest ik Francis toch even duidelijk maken dat het geen pas gaf 'ma femme' te laten werken terwijl ik stond te kletsen. Hij begreep het en taaide af.
Toen Vera en ik later even zaten uit te puffen met een frisje (ja, dat drinken we af en toe ook!) hoorden we kettingzagen gieren en een hoop kabaal uit de tuin van Francis. Volgens Vera ben ik net zo nieuwsgierig als Francis en ging dus een kijkje nemen. Francis stond daar samen met zijn dikke-buik-broer die een enorme kettingzaag in zijn handen had, de walnotenboom te lijf te gaan. Alles zonder beschermende kleding, handschoenen, bril of oordoppen, enz.! Ridicule et très dangereux! Maar in mum van tijd sneuvelde de walnotenboom met een hevig sputterend gekraak. Waarom weten we (nog) niet....
Vera ging nog wat snoeien en ik moest nog even een steen die normaliter boven het deurtje van het kippenhok hangt weer inmetselen.
Opeens keken we elkaar aan en zagen we dat we total-loss waren. Dus gauw de boel een beetje opgeruimd en binnen ingestort....
Na het douchen was de vermoeidheid grotendeels verdwenen en konden we met een voldaan gevoel op deze twee dagen terug kijken.
